Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

TO ΚΑΠΝΙΣΜΑ ... ΤΟ ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ... ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ...




Ακούγεται, ενδεχομένως, σαν τίτλος ''b- grade'' ταινίας, αλλά αποτελεί μια λακωνικότατη αποτύπωση της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα.

Μετά από μια σειρά δεκαετιών απόλυτης καπνιστικής ευδαιμονίας και πλήρους αδιαφορίας για τους μη καπνιστές συνανθρώπους μας αρχής γενομένης από της Η.Π.Α. ξεκίνησε ο πόλεμος της πολιτικής ορθότητας εναντίον του καπνίσματος, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία μέσων, όπως η κατακόρυφη άνοδος του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα τσιγάρα, η αντικαπνιστική προπαγάνδα, η περιθωριοποίηση των καπνιστών, η απαγόρευση διαφήμισης των καπνικών προιόντων, τα κηδειόσημα στα πακέτα και φυσικά την προμετωπίδα όλων αυτών : Την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Ήδη σιγά σιγά για τους μη γνώστες αρχίζει το πολυδιαφημιζόμενο φιλελεύθερο εποικοδόμημα των Η.Π.Α. αρχίζει να καταρρέει. Προσωπικά, πάντως, θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή οι Η.Π.Α. έχουν τόσο Φιλελευθερισμό όσο είχε Κομμουνισμό η Σοβιετική Ένωση. Και έτσι σιγά σιγά αυτό το concept άρχισε να εξαπλώνεται σε όλες τις ''αναπτυγμένες'' ''προοδευτικές'' χώρες και δια μέσου της Ευρωπαικής Ένωσης έχει φτάσει και στη χώρα μας.

Αυτή η συνοπτικά περιγραφόμενη κατάσταση επιβεβαίωνει με τον πιο εμφατικό τρόπο το κράτος χωροφύλακα που αυθαίρετα επεμβαίνει σε κάθε τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας και καταλύει κάθε έννοια ατομικότητας και μιας κοινωνίας αδύναμων κοινωνών που αποδέχονται μοιρολατρικά την όποια αλλαγή. Το Κράτος λοιπόν καταπατώντας κατ αρχήν κάθε κατοχυρωμένη και παναθρώπινη μορφή ιδιοκτησίας με το έτσι θέλω αποφάσισε να επέμβει στην οικονομική δραστηριότητα και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των ανθρώπων και να απαγορεύσει με σχεδόν φασιστικό τρόπο το κάπνισμα στους κλειστούς δημόσιους χώρους, κυριολεκτικά με το ''έτσι θέλω'', γιατί πουθενά δεν ακούστηκε διεθνώς προηγούμενη διαβούλευση με τους ιδιοκτήτες και τους καταναλωτές προιόντων καπνών. Ο διεθνής παροξυσμός εναντίον του καπνίσματος φτάνει στο φασιστικό ζενίθ του με την  απαγόρευση του καπνίσματος και σε ανοιχτούς χώρους (!!!!), όπως παραλίες, πάρκα και πεζοδρόμια. Και φυσικά κάπου εκεί εμφανίζεται και η Φιλανδία με τη Νέα Ζηλανδία που εξαγγέλουν σε μερικά χρόνια πλήρη ποινικοποίηση του καπνίσματος. Ετσι σε αυτές τις χώρες όποιος έχει δύο τρία τσιγάρα πάνω του, θα συλλαμβάνεται ως κάτοχος μικροποσότητας απαγορευμένων ουσιών. Αν είναι ποτέ δυνατό.

Πάντως, όπως ενδεχομένως, ιδιαίτερα οι παλιότεροι θα θυμούνται, ότι κάποτε τα παιδιά κρύβονταν στα μουλοχτά από τους γονείς τους για να απολαύσουν το τσιγαράκι τους σε λίγα χρόνια θα κρύβονται από το Κράτος. Ας θυμίσουμε, όμως, στους κρατιστές φίλους μας ότι έχουμε τόσο ''μαμά'' όσο και ''μπαμπά'', οπότε γκουβερνάντα δεν θέλουμε.

Στην ίδια χωρία παραλογισμού κινούνται και τα υπόλοιπα όπλα κατά του καπνίσματος. Ξεκάθαρη, όμως, προσβολή της προσωπικότητας των καπνιστών αποτελεί η χρησιμοποίηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης που εισπράττει το Κράτος για την χρηματοδότηση της αντικαπνιστικής εκστρατείας !!! Είναι ουσιαστικά σαν να λες στον κάθε επαγγελματία πλήρωσε το ειδικό τέλος επιτηδεύματος για να χρηματοδοτήσω μια εκστρατεία εναντίον των δραστηριοτήτων σου. Αυτόν φυσικά τον παραλογισμό στο χώρο του καπνού η κρατικίστικη προπαγάνδα τον έχει κάνει να φαίνεται όχι μόνο λογικό, αλλά και επιβεβλημένο. Πάντως η Φιλελεύθερη Ολλανδία αποφάσισε να μην χρησιμοποιεί κρατικά χρήματα για την χρηαματοδότηση της αντικαπνιστικής εκστρατείας, μειώντας και τη γενικότερη ένταση της. 

Πάντως στον ευρύτερο παραλογισμό της καπνιστικής απαγόρευσης ιδιαίτερη απορία προκαλεί η ιδιαίτερα νωθρή συμπεριφορά τόσο της κοινωνίας των καπνιστών όσο και των μη καπνιστών. Οι δύο αυτές κοινότητες παρέμειναν και παραμένουν απλοί παρατηρητές της όλης πραγματικότητας, καταδεικνύοντας της έλλειψη κάθε πρωτογενούς και σοβαρής κοινωνικής πρωτοβουλίας προς υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών. Και φυσικά δεν εννοώ το πατροπαράδοτο Ελληνικό ''κάψιμο'' και ''σπάσιμο'', αλλά την ήπια αντίδραση των ενεργών πολιτών που σε μια ελεύθερη κοινωνία και οικονομία συνίσταται στον καταναλωτικό αποκλεισμό, δηλαδή την κατακόρυφη μείωση της ζήτησης παρα την όποια προσφορά, των επιχειρήσεων που ακολουθούν πρακτικές ενάντια στις ατομικές ελευθερίες. Αν αυτό ήδη είχε γίνει από τα 60'ς τότε ούτε το Κράτος ούτε την κάθε αντικαπνιστική σέκτα θα χρησιαζόμαστε (γιατί άλλο μη καπνιστής και άλλο ο αντικαπνιστής που με συνέπεια η κρατική προπαγάνδα δημιούργησε, γιατί το πρώτο είναι σεβαστή επιλογή, ενώ το δεύτερο ετεροκαθοδηγούμενος εξτρεμισμός). Η ίδια η επιχειρηματική και κοινωνική πρακτική θα είχε δημιουργήσει τόσο χώρους καπνιστών όσο και μη καπνιστών. Και μετά φυσικά η αντικαπνιστική εκστρατεία περί παθητικού καπνίσματος δεν θα έβρισκε κανένα κοινωνικό και λογικό επιχείρημα πουθενά Και αυτή φυσικά η κατάσταση επικρατεί σε όλους τους τομείς δραστηριοτήτων (πχ εργασία, κοινωνικές ελευθερίες κλπ).

Δυστυχώς η κατάσταση αυτή είναι διάχυτη στη σύγχρονη πραγματικότητα και έχει μια μόνο κατεύθυνση : τη δημιουργία ενός εκρηκτικού κλίματος απομόνωσης διάφορων κοινωνικών ομάδων και την συνακόλουθη διάσπαση της κοινωνίας με μοναδικό σκοπό την περαιτέρω συρρίκνωση των ατομικών ελευθεριών... Υπερβολικό ; Δείτε απλά ξανά την εκστρατεία κατά του καπνίσματος. Ακόμα φυσικά και τη διαστρεβλωμένη κατάσταση στη χώρα μας με τους αντικαπνιστές να δίνουν τη θέση τους στους ''αμπελοφιλόσοφους'' μανιώδεις καπνιστές που στα πλαίσια της ''ελευθερίας'' συνεχίζουν να συρρικνώνουν την ελευθερία των μη καπνιστών.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΙΣΗΣΑΝ …



Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα την περιβόητη επιστολή της φοιτήτριας Νομικής στο neolaia.gr με την πομπώδη και αλαζονικό τίτλο <<Γιατί μισώ την Αθήνα>>. Βέβαια δικαίωμα του καθενός είναι να μισεί ό, τι θέλει. Σε αυτό δεν διαφωνούμε. Διαφωνούμε, όμως, στην προχειρότατη και ατεκμηρίωτη συλλογιστική της εν λόγω επιστολής. Ας δούμε, λοιπόν, ένα ένα τα σημεία της και ας προσπαθήσουμε να τα φωτίσουμε με λογική.

Γιατί βγαίνω από το μετρό 7:45 το πρωί να πάω στη Νομική να δώσω μάθημα και ενώ έχω αποφασίσει να μην ξαναδιαβώ τη Μασσαλίας και τον πεζόδρομο, με πείθουν δύο συμφοιτήτριες να το κάνω…και το κάνω.

Άμα ήθελες τόσο πολύ να αποφύγεις τον δρόμο αυτό είναι δικαίωμα σου, οπότε γιατί δεν προσπάθησες να πείσεις εσύ τις φίλες σου να μην πάτε από αυτόν τον δρόμο ;

Γιατί στα πρώτα πέντε μέτρα βλέπω όρθιο τοξικομανή να σκύβει για να κάνει εμετό, βήχει πολύ, υποφέρει, τον κοιτάω.

Σημασία δεν έχει να τους κοιτάξεις εσύ. Άλλωστε μια ματιά δεν επιλύει το πρόβλημα. Η απορία και η θλίψη, άλλωστε πουθενά στον κόσμο δεν έλυσε το πρόβλημα των ναρκωτικών. Το πρόβλημα των ναρκωτικών μπορεί να λυθεί μόνο υπό την αιγίδα μια οργανωμένης Πολιτείας με εθνικό στρατηγικό πλάνο που θα προβλέπει στην πρόληψη και όχι την καταστολή.

Γιατί γύρω του 4-5 έγχρωμοι στέκονται.
Γιατί έρχεται ένας άλλος απ’το παγκάκι και του λέει “that’s why I never buy from this guy”, δείχνοντας τον έναν έγχρωμο.

Όπα … Όπα, δηλαδή, μόνο οι έγχρωμοι κάνουν deal. Δηλαδή το εμπόριο ναρκωτικών έχει χρώμα ;

Γιατί οι συμφοιτήτριες να λένε τα sos καθώς περπατάμε σαν τυφλές και γω χαμένη.

Τώρα για αυτό αντικειμενικά δεν φταίει η Αθήνα. Φταίει το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

Γιατί η ελληνική αστυνομία και η δημοτική αστυνομία είναι στα επόμενα πέντε μέτρα και τους «ξεφεύγει» η διακίνηση.

Αντικειμενικά πιστεύει κάποιος επειδή θα συλληφθούν δύο τρία βαποράκια θα λυθεί ως δια μαγείας το πρόβλημα των ναρκωτικών ; Εδώ ολόκληρη την Κολομβία να ‘‘συλλάβουμε’’ το πρόβλημα δεν το λύνουμε. Ο πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά είναι πάντα αλυσιτελής. Αυτή είναι η παγκόσμια πραγματικότητα. Το ζήτημα της κατάχρησης των ναρκωτικών ουσιών δεν λύνεται με τα ‘‘όπλα’’, αλλά με την κατάλληλη φροντίδα. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και το νομοσχέδιο που επεξεργάζεται και το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τη χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Γιατί η καθηγήτρια του Ποινικού Δικαίου συμβουλεύει στο αμφιθέατρο τις κοπέλες να φοράνε μόνο κλειστά παπούτσια όταν έρχονται στη σχολή, γιατί θα πατήσουν καμιά σύριγγα και θα κολλήσουν aids.

Ορθότατη και ρεαλιστικότατη παρατήρηση. Υπάρχει και το πρόβλημα του τετάνου, άλλωστε. Μην λησμονούμε τα απλά.

Γιατί γράφω μάθημα θέλοντας εγώ να κάνω πλέον εμετό και οι συμφοιτήτριες είναι χαρούμενες που πέσανε τα sos.

The Greek Educational Reality Part 2.

Γιατί όταν τελειώνει η εξέταση κάνω αυτό που έχω αποφασίσει: να βγω απ’την έξοδο στη Σίνα, να κατηφορίσω τη Σίνα και να στρίψω δεξιά στην Πανεπιστημίου να πάρω το μετρό…και το κάνω.

Τόσο απλό ήταν. Δεν αξίζει να χαλάς τη ζαχαρένια σου για τίποτα.

Γιατί ένας τουρίστας έχει ανέβει πάνω στα σκαλιά και φωτογραφίζει την Ακαδημία Αθηνών και κάτω από τα σκαλιά μια γυναίκα έχει βγάλει το εσώρουχό της και προσπαθεί “να βρει φλέβα” στα γεννητικά της όργανα.

Εδώ αδιαμφισβήτητα θα έπρεπε να υπάρχει η παρουσία της Δημοτικής Αστυνομίας ώστε να προστατευτεί το τουριστικό προϊόν της χώρας. Αλλά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη τοξικομανής θα πήγαινε δύο στενά παρακάτω δεν επιλύει το πρόβλημα, απλά το μεταθέτει.

Γιατί το 2011 δημοσιογράφος στην Καθημερινή έγραφε «Ξαφνικά, από τον Ιούλιο, στους ήδη υπάρχοντες θύλακες ελεύθερης χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών, τη Στουρνάρη, τη Σολωμού, την Τοσίτσα, προστέθηκαν τα Προπύλαια και κυρίως ο πεζόδρομος της Πατριάρχου Γρηγορίου, μεταξύ του κτιρίου της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Ακαδημίας. Η κατάσταση καθιστά πρακτικά αδύνατη τη διέλευση πεζών από το σημείο, ακόμα και με το φως της ημέρας.» και το 2012 εγώ ακόμα γράφω.

Η χρήση και η προμήθεια των ναρκωτικών στα πλαίσια μιας οργανωμένης πολιτείας πρέπει να γίνεται από το ίδιο το Κράτος σε κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους ψυχολογικής και ιατρικής υποστήριξης. Μόνο έτσι μπορούν τα εξαρτημένα άτομα να απεξαρτηθούν. Η μεθαδόνη μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα. Μόνο το Κράτος μπορεί να εγγυηθεί – σε συνάρτηση και με τα πιο πάνω- την ασφάλεια και την ποιότητα των ναρκωτικών ουσιών, ώστε να μην επιβαρύνεται περαιτέρω ο χρήστης. Οπότε το πρόβλημα μας δεν είναι το όνομα της οδού, αλλά η δημιουργία σύγχρονων εγκαταστάσεων εκτός του αστικού ιστού που θα βοηθούν επί της ουσίας αυτά τα άτομα. Αλλιώς η κατάσταση αυτή θα επεκταθεί και μέχρι το Σύνταγμα. Ήδη κάποια τέτοια βήματα δημιουργίας τέτοιων χώρων έχουν γίνει.

Αν θέλουμε, λοιπόν, μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή και ανθρώπινη πρωτεύουσα τότε πρέπει συνειδητά να αρχίσουμε να λύνουμε τα προβλήματα της με ανθρωπιά, ευαισθησία και σύγχρονες ενδεδειγμένες μεθόδους. Και για αυτό χρειάζεται ρεαλισμός πάνω απ’ όλα. Και σίγουρα όχι μίσος και απλή συμπόνια. Γιατί στην Ελλάδα και την Αθήνα του μέλλοντος θα οδηγηθούμε με πολιτικές … του μέλλοντος, και όχι πολιτικές που αντικατοπτρίζουν ιδεοληψίες του παρελθόντος. Και στην τελική ναι η Αθήνα έχει τα προβλήματα της, αλλά, παράλληλα, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Ελλάδα έχει πανέμορφες πόλεις, ίσως, και καλύτερες των Αθηνών.



Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Πρέπει, όμως, να ευχαριστήσουμε και τον κ. Τσίπρα …



… όπως και τον κ. Μιχαλολιάκο. Σίγουρα μια τέτοια διαπίστωση φαντάζει για κάθε φιλελεύθερο δημοκράτη κοινωνικά και πολιτικά απαράδεκτη. Και ναι θα συμφωνήσω κρατώντας ίσες αποστάσεις και από τους δύο, καθώς η κοινωνία, παρά τα φαινόμενα, τείνει υπέρ του ενός ή του άλλου, χωρίς απαραίτητα και να τον ψήφισε. Κάθε, όμως, ψύχραιμος και λογικός παρατηρητής της εν Ελλάδι πολιτικής πραγματικότητας σίγουρα θα προβεί σε αυτές τις ‘‘ευχαριστίες’’.

Αδιαμφισβήτητα τόσο τα κόμματα των κκ Μιχαλολιάκου και Τσίπρα είναι δύο ακραία κόμματα, δύο κόμματα ‘‘ανελευθερίας’’, καθώς και τα δύο τάζουν υπερβολικό και διογκωμένο κράτος. Το ένα βέβαια στο όνομα του Έθνους και το άλλο στο όνομα του Λαού και (των ψηφοφόρων) του ΠΑΣΟΚ. Παρ’ όλα αυτά δύο ακραία κόμματα, ακραίων και υπερβολικών ιδεών είναι το επιθυμητό πολιτικό και κοινωνικό αντίβαρο σε δύο υποτίθεται μετριοπαθή κόμματα που εφαρμόζουν, όμως, ακραίες και αδίστακτες πολιτικές. Η πολιτική γυροβολιά του κ. Κουβέλη δεν έχει δείξει ακόμα σοβαρά δείγματα γραφής, αλλά και πάλι δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά, αλλά, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο υπό το πρίσμα του ΠΑΣΟΚ. Σκεφτείτε για ένα μόνο λεπτό πώς θα ήταν η κατάσταση στη χώρα αν δεν είχε εκτονωθεί έστω δια της ψήφου η κρατούσα στην Ελληνική κοινωνία οργή και αγανάκτηση. Πετροπόλεμος, τρομοκρατία και εθελοντικά τάγματα ασφαλείας. Έτσι για αρχή. Φαντάζει υπερβολικό ; Σε καμία περίπτωση. Λίγο διογκωμένο, ίσως ναι, αλλά τηρουμένων των αναλογιών όχι. Αρκεί να αναλογιστούμε μια φυσιολογική ημέρα πορείας στην Αθήνα, όπως και στον Άγιο Παντελεήμονα.

Πάντως πέρα από την υφιστάμενη κοινωνική έκρηξη, υπάρχει και η προβληματική των πολιτικών που τείνει να ανατροφοδοτεί τέτοιες εντάσεις. Ποιος λογικός άνθρωπος πιστεύει ότι χωρίς την επί θύραις συντριπτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν θα έκαναν στροφή στην πραγματικότητα και τον πολιτικό ρεαλισμό, τον οποίο ειδικά το πρώτο είχε χάσει εδώ και καιρό. Αλλά και οι ίδιοι οι πιστωτές μας αντικειμενικά πιστεύουμε ότι θα έκαναν ένα βήμα πίσω, μόνο και μόνο λόγω Σαμαρά. Φυσικά και όχι. Αλλά και πώς οι τρεις εταίροι θα υιοθετούσαν επιτέλους όχι κομματικές, αλλά πολιτειακές λύσεις εθνικής στρατηγικής για το θέμα της δημόσιας ασφάλειας, της λαθρομετανάστευσης και της διαχείρισης της καλπάζουσας εγκληματικότητας, αν δεν είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους τα λεβεντόπαιδα του Μιχαλιάκου. Και επίσης ας αφήσουμε την ‘‘πιπίλα’’ του συντηρητισμού, γιατί ο τελευταίος δημιουργεί απλά στεγανά στην κοινωνία και δεν επιλύει άνευ ετέρου κανένα πρόβλημα εγκληματικότητας, εκτός αν προτάσσει ειδικά για τα κοράσια τον εγκλεισμό μετά τις 10 στο σπίτι.

Ωραία βέβαια η λογική και οι ‘‘ευχαριστίες’’ των αντίρροπων μεγεθών, αλλά, δυστυχώς, έτσι δεν επιλύεται η κοινωνική κρίση ούτε η εύλογη αγανάκτηση. Πρέπει επιτέλους να υπάρξει μια λύση πρωτίστως ιδεολογικής και πολιτικής σύνθεσης και όχι κυβερνητικά κομματικής, γιατί αλλιώς τα άκρα θα συνεχίσουν να τραβάνε αμφότερα προς την πλευρά τους ακόμα πιο δυνατά. Και δεν χρειάζεσαι να είσαι πυρηνικός φυσικός για να καταλάβεις ότι τέτοιες καταστάσεις σε όλους τους κλάδους της επιστήμης οδηγούν σε πλήρη … διάλυση.

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Και η ομοφοβία αντεπιτίθεται ...

 

Και πάνω που λέγαμε ότι η Ελληνική κοινωνία και τα μέλη της είχαν ωριμάσει, τα πράγματα ήρθαν έτσι που τα συντηρητικά συμπλέγματα (κατωτερότητας;) της βγήκαν πάλι στο προσκήνιο. Και φυσικά δεν αναφέρομαι ετεροχρονισμένα στην επίθεση του Τζήμερου στον Πρόεδρο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας ενόψει των περασμένων εκλογών. Αναφέρομαι στην παρωδία που συνόδευσε το πρώτο Gay Parade (Thessaloniki Pride) της Θεσσαλονίκης. Μπορεί στην Αθήνα να έχει καθιερωθεί (όχι, βέβαια, ''αναίμακτα'') ως θεσμός και να παρίσταται σε αυτό έστω για το θεαθήναι ο δήμαρχος της πόλης, δεν ίσχυσαν, όμως, τα ίδια για την πρώτη αυτή προσπάθεια διοργάνωσης του θεσμού στην πόλη του Θερμαικού. 



Οι πρώτες ''ιαχές του πολέμου'' εκκίνησαν, όπως ήταν αναμενόμενο από τον γνωστό Μητροπολίτη Σεβασμιώτατο κ. Άνθιμο, ο οποίος εντόπισε όλα τα προβλήματα της Ορθοδοξίας στην εν λόγω εκδήλωση και έτσι αποφάσισε να την αφορίσει (ενδεχομένως ενδόμυχα να νοσταλγούσε τις εποχές που θα αφόριζε και τους συμμετόχους σε αυτήν).  Ευτυχώς η δημοτική Αρχή της πόλης στάθηκε, μέσω του Δημάρχου κ. Μπουτάρη, σε αυτήν την εκδήλωση, θέτοντας, ίσως, έτσι και τα απαραίτητα διαδικαστικά εχέγγυα για καθιέρωση του θεσμού στο κοινωνικό γίγνεσθαι της πόλης. 

H κατάσταση αυτή δεν πρέπει, όμως, να αποτελεί έκπληξη ακόμα και στην Ελλάδα του 2012, καθώς αποτυπώνει με τον πιο εναργή τρόπο τις ίδιες συγκρουσιακές αντιθέσεις που βιώνει και η ίδια η Ελληνική κοινωνία σαν ευρύτερο σύνολο κοινωνών. Σύγκρουση, απόρροια της απόλυτης ιδεολογικής και ανθρωπιστικής σύγχυσης που βιώνει η Ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που ήδη γαλουχήθηκε από τις σχολικές αίθουσες να είναι επιφυλακτική απέναντι στην ομοφυλοφιλία, να την φοβάται και ως εκ τούτου να την εξορκίζει ως κάτι κακό. Μια κατάσταση που κυριολεκτικά ''συντηρείται'' από την κρατούσα συντηρητική στην χώρα μας αντίληψη. Και σε αυτό το σημείο μην βιαστούμε να σκίσουμε με τη μια τα φιλελεύθερα ιμάτια μας. Πόσους Φιλελεύθερους, Αριστερούς, Σοσιαλιστές κλπ - καλά για τους Κομμουνιστές ούτε λόγος ... οι Tories μπροστά τους φαντάζουν έκφυλοι - έχουμε γνωρίσει που παρά την έμφυτη με το χώρο τους ανεκτικότητα προς το διαφορετικό θα καταφερθούν με σκληρές, αλλά συνήθως σε ένα politically correct πλαίσιο, εκφράσεις. Με τα συντηρητικά συμπλέγματα των αριστερών δεν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα, γιατί δεν είναι κάτι που αφορά αυτή καθεαυτή την ιδεολογία, αλλά τους εκφραστές της. 

Τα συντηρητικά συμπλέγματα των Φιλελευθέρων είναι αυτά που με ξενίζουν κατα κύριο λόγο. Βέβαια αν προσθέσεις ορθότατα το ''κατ' επίφασιν'' πριν το ουσιαστικό καθάρισες. Γιατί ο γνήσιος Φιλελεύθερος είναι ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ Φιλελεύθερος, ο Ανθρωπιστής. Ο οικονομικός Φιλελευθερισμός είναι χρήσιμος στο βαθμό που εξυπηρετεί την κοινωνική ισότητα, αναγνώριση και ελευθερία. Αλλιώς μιλάμε για μεσοβέζικες λύσεις συντηρητικών - οικονομικά (και καλά) φιλελεύθερων κομμάτων που αποτυπώνουν ιδεοληψίες της δεκαετίας του 1960. Βέβαια από τους εκφραστές αυτού του συνοθυλεύματος μπορείς να ακούσεις τις καλύτερες πατάτες, όπως το γεγονός ότι και μόνο που δεν δέρνουμε τα ΛΟΑΤ είναι αρκετό, ότι η ομοφυλοφιλία είναι αποδεκτή από μια μόνο ηλικία και μετά, ότι παρελάσεις πρέπει να γίνονται αποκλειστικά για εθνικούς και όχι ανθρωπιστικούς σκοπούς, όπως οι παρελάσεις ανά τον κόσμο των ΛΟΑΤ. 


Δυστυχώς, μια τέτοια κοινωνία σαν την Ελληνική πνιγμένη στην ημιμάθεια θα συνεχίσει νομοτελειακά να βρίσκεται για αρκετό ακόμα καιρό στο σκοτάδι. Γιατί αυτό που επιζητούν τα ΛΟΑΤ και οι διάφορες κοινωνικές ομάδες δεν είναι απλά η αναγνώριση και η ανεκτικότητα, αυτά είναι άλλωστε μεγέθη που καταρρέουν κάλλιστα μόλις αλλάξει μια Κυβέρνηση, αλλά η εν τοις πράγμασι ισότητα μεταξύ όλων των κοινωνών, γιατί αυτήν την ισότητα δεν μπορεί να την καταρρίψει κανείς. Α και κάτι άλλο ... Τα ΛΟΑΤ και οι άλλες κοινωνικές ομάδες δεν πλήττονται μόνο από την οικονομική κρίση, πλήττονται κυρίως από την αμάθεια και την κοινωνική απομόνωση που προσπαθούν κάποιοι καλοθελητές να τους επιβάλλουν. Με την παρουσία μας, ας ελπίσουμε να τους αποτρέψουμε.

Οι εικόνες προέρχονται από τις επίσημες σελίδες στο Facebook των Athens Pride και Thessaloniki Pride ...