ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΙΣΗΣΑΝ …

Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα την περιβόητη επιστολή της φοιτήτριας Νομικής στο neolaia.gr με την πομπώδη και αλαζονικό τίτλο <<Γιατί μισώ την Αθήνα>>. Βέβαια δικαίωμα του καθενός είναι να μισεί ό, τι θέλει. Σε αυτό δεν διαφωνούμε. Διαφωνούμε, όμως, στην προχειρότατη και ατεκμηρίωτη συλλογιστική της εν λόγω επιστολής. Ας δούμε, λοιπόν, ένα ένα τα σημεία της και ας προσπαθήσουμε να τα φωτίσουμε με λογική.

Γιατί βγαίνω από το μετρό 7:45 το πρωί να πάω στη Νομική να δώσω μάθημα και ενώ έχω αποφασίσει να μην ξαναδιαβώ τη Μασσαλίας και τον πεζόδρομο, με πείθουν δύο συμφοιτήτριες να το κάνω…και το κάνω.

Άμα ήθελες τόσο πολύ να αποφύγεις τον δρόμο αυτό είναι δικαίωμα σου, οπότε γιατί δεν προσπάθησες να πείσεις εσύ τις φίλες σου να μην πάτε από αυτόν τον δρόμο ;

Γιατί στα πρώτα πέντε μέτρα βλέπω όρθιο τοξικομανή να σκύβει για να κάνει εμετό, βήχει πολύ, υποφέρει, τον κοιτάω.

Σημασία δεν έχει να τους κοιτάξεις εσύ. Άλλωστε μια ματιά δεν επιλύει το πρόβλημα. Η απορία και η θλίψη, άλλωστε πουθενά στον κόσμο δεν έλυσε το πρόβλημα των ναρκωτικών. Το πρόβλημα των ναρκωτικών μπορεί να λυθεί μόνο υπό την αιγίδα μια οργανωμένης Πολιτείας με εθνικό στρατηγικό πλάνο που θα προβλέπει στην πρόληψη και όχι την καταστολή.

Γιατί γύρω του 4-5 έγχρωμοι στέκονται.
Γιατί έρχεται ένας άλλος απ’το παγκάκι και του λέει “that’s why I never buy from this guy”, δείχνοντας τον έναν έγχρωμο.

Όπα … Όπα, δηλαδή, μόνο οι έγχρωμοι κάνουν deal. Δηλαδή το εμπόριο ναρκωτικών έχει χρώμα ;

Γιατί οι συμφοιτήτριες να λένε τα sos καθώς περπατάμε σαν τυφλές και γω χαμένη.

Τώρα για αυτό αντικειμενικά δεν φταίει η Αθήνα. Φταίει το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

Γιατί η ελληνική αστυνομία και η δημοτική αστυνομία είναι στα επόμενα πέντε μέτρα και τους «ξεφεύγει» η διακίνηση.

Αντικειμενικά πιστεύει κάποιος επειδή θα συλληφθούν δύο τρία βαποράκια θα λυθεί ως δια μαγείας το πρόβλημα των ναρκωτικών ; Εδώ ολόκληρη την Κολομβία να ‘‘συλλάβουμε’’ το πρόβλημα δεν το λύνουμε. Ο πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά είναι πάντα αλυσιτελής. Αυτή είναι η παγκόσμια πραγματικότητα. Το ζήτημα της κατάχρησης των ναρκωτικών ουσιών δεν λύνεται με τα ‘‘όπλα’’, αλλά με την κατάλληλη φροντίδα. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και το νομοσχέδιο που επεξεργάζεται και το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τη χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Γιατί η καθηγήτρια του Ποινικού Δικαίου συμβουλεύει στο αμφιθέατρο τις κοπέλες να φοράνε μόνο κλειστά παπούτσια όταν έρχονται στη σχολή, γιατί θα πατήσουν καμιά σύριγγα και θα κολλήσουν aids.

Ορθότατη και ρεαλιστικότατη παρατήρηση. Υπάρχει και το πρόβλημα του τετάνου, άλλωστε. Μην λησμονούμε τα απλά.

Γιατί γράφω μάθημα θέλοντας εγώ να κάνω πλέον εμετό και οι συμφοιτήτριες είναι χαρούμενες που πέσανε τα sos.

The Greek Educational Reality Part 2.

Γιατί όταν τελειώνει η εξέταση κάνω αυτό που έχω αποφασίσει: να βγω απ’την έξοδο στη Σίνα, να κατηφορίσω τη Σίνα και να στρίψω δεξιά στην Πανεπιστημίου να πάρω το μετρό…και το κάνω.

Τόσο απλό ήταν. Δεν αξίζει να χαλάς τη ζαχαρένια σου για τίποτα.

Γιατί ένας τουρίστας έχει ανέβει πάνω στα σκαλιά και φωτογραφίζει την Ακαδημία Αθηνών και κάτω από τα σκαλιά μια γυναίκα έχει βγάλει το εσώρουχό της και προσπαθεί “να βρει φλέβα” στα γεννητικά της όργανα.

Εδώ αδιαμφισβήτητα θα έπρεπε να υπάρχει η παρουσία της Δημοτικής Αστυνομίας ώστε να προστατευτεί το τουριστικό προϊόν της χώρας. Αλλά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη τοξικομανής θα πήγαινε δύο στενά παρακάτω δεν επιλύει το πρόβλημα, απλά το μεταθέτει.

Γιατί το 2011 δημοσιογράφος στην Καθημερινή έγραφε «Ξαφνικά, από τον Ιούλιο, στους ήδη υπάρχοντες θύλακες ελεύθερης χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών, τη Στουρνάρη, τη Σολωμού, την Τοσίτσα, προστέθηκαν τα Προπύλαια και κυρίως ο πεζόδρομος της Πατριάρχου Γρηγορίου, μεταξύ του κτιρίου της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Ακαδημίας. Η κατάσταση καθιστά πρακτικά αδύνατη τη διέλευση πεζών από το σημείο, ακόμα και με το φως της ημέρας.» και το 2012 εγώ ακόμα γράφω.

Η χρήση και η προμήθεια των ναρκωτικών στα πλαίσια μιας οργανωμένης πολιτείας πρέπει να γίνεται από το ίδιο το Κράτος σε κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους ψυχολογικής και ιατρικής υποστήριξης. Μόνο έτσι μπορούν τα εξαρτημένα άτομα να απεξαρτηθούν. Η μεθαδόνη μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα. Μόνο το Κράτος μπορεί να εγγυηθεί – σε συνάρτηση και με τα πιο πάνω- την ασφάλεια και την ποιότητα των ναρκωτικών ουσιών, ώστε να μην επιβαρύνεται περαιτέρω ο χρήστης. Οπότε το πρόβλημα μας δεν είναι το όνομα της οδού, αλλά η δημιουργία σύγχρονων εγκαταστάσεων εκτός του αστικού ιστού που θα βοηθούν επί της ουσίας αυτά τα άτομα. Αλλιώς η κατάσταση αυτή θα επεκταθεί και μέχρι το Σύνταγμα. Ήδη κάποια τέτοια βήματα δημιουργίας τέτοιων χώρων έχουν γίνει.

Αν θέλουμε, λοιπόν, μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή και ανθρώπινη πρωτεύουσα τότε πρέπει συνειδητά να αρχίσουμε να λύνουμε τα προβλήματα της με ανθρωπιά, ευαισθησία και σύγχρονες ενδεδειγμένες μεθόδους. Και για αυτό χρειάζεται ρεαλισμός πάνω απ’ όλα. Και σίγουρα όχι μίσος και απλή συμπόνια. Γιατί στην Ελλάδα και την Αθήνα του μέλλοντος θα οδηγηθούμε με πολιτικές … του μέλλοντος, και όχι πολιτικές που αντικατοπτρίζουν ιδεοληψίες του παρελθόντος. Και στην τελική ναι η Αθήνα έχει τα προβλήματα της, αλλά, παράλληλα, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Ελλάδα έχει πανέμορφες πόλεις, ίσως, και καλύτερες των Αθηνών.